Отсекогаш сум ја барала оваа песна, и конечно ја најдов!

Јас, Амнести

Денес повторно се најдов во ситуација да се објаснувам и правдам себе си заради тоа што се декларирам и доживувам како феминистка.

Смачено ми е од луѓе кои почнуваат реченица со "А бе јас не сум феминистка, ама..." и после кажуваат нешто многу мудро, толерантно и модерно, од типот дека жените треба да си ги бараат своите права или дека треба да имаат иста плата како мажите. Аман веќе! So last century!

Смачено ми е од луѓе кои викаат дека не може ништо да се направи и дека треба да се соочиме со "фактот" дека 90% од мажите се шовинисти и тоа е тоа. Глупости! Знам дека нема критична маса за реално да се смени нешто, но тоа не значи дека не треба да се создаде и да се проба.

Смачено ми е од ставови на луѓе кои не се ни доволно упатени во најновите теории/акции и се уште тапкаат во место со она што го слушнале за феминизам, а не се доволно open minded за да погледнат малку подалеку. Тоа што ваквите теории може да се гледаат како буржоаска забава не значи дека треба од старт да се дисквалификуваат.

Не патам од месијанско-просветителски идеи дека еве готово, јас ќе го сменам светот, но одбивам да седам малодушно и да го прифатам тоа што ми се сервира. За некои нешта не сакам да правам компромиси, и баш ме заболе што мислат другите за мене.

Call me Eddie

Многу сакам кога ќе ми се поклопат некои нешта. Еден таков супер пример е Frasier.

Ја обожавам серијата и едвај чекам да дојдам дома пред 6 (што јбг, многу ретко се случува) за да ја гледам. Ми се свиѓа се - од ликовите, сосем доволно цинични и невротични за да се идентификувам со нив и истовремено да им се смеам, преку до сценаријата и one liner-ите што се неверојатно добро напишани, онакви какви што се надевам дека еден ден и јас ќе успеам да напишам, па се до локацијата - супер што е во Сиетл, иако Њујорк делува како прв и единствен избор, сепак премногу предвидлив за ваков концепт на ситком.

Иако го гледам со задоцнување, многу ми беше мило кога сконтав како Frasier ми поврзува многу минати и сегашни ствари за мене.

На пример, видов дека од тука црпеле сите подоцнежни ситкоми кои сум ги сакала (Frasier was voted by sitcom writers, producers and actors as the greatest sitcom of all time in The Ultimate Sitcom, 2 January 2006 ).
Дознав дека е продолжение на Cheers, ретко добар ТВ призор што за чудо, сме го гледале сите тројца дома со уживање.
Кучето Еди е всушност Jack Russel териер, баш како што ме одреди мене еден тест за кучиња!
Доживеав déjà vu кога го видов станот, потполно ист како мојот имагинарен стан што отсекогаш сум го имала во глава?!
Итн, итн...

И врв на се ќе биде ако денес не ја изгледам новата епизода :)

The largest sun roof you have ever seen!

Сакав уште некој ден да си се радувам на BabyPhat патиките, ама толку ме изнервира кампањата на глупиот Фиат што не можам да не реагирам.

Политиката на телото во адвертајзингот ми е и повеќе од јасна, но ова e too much... Па добро бе, зарем единствен начин да се комуницира голем сончев покрив е со "големи" луѓе? Зарем на некој ова му е смешно или интересно? The largest sun roof you have ever seen? The largest people you have ever seen?
Fuck me, не сфаќам. A можда и претерувам...

Најголем дел од комуникацијата за коли се сведува или на брзината, или на пространоста. Досега сум видела мал милион креативни (смешни, несмешни - whatever) начини да се покаже големината на просторот на колата, било тоа да е багажник или сончев покрив, и ниедно од решенијата не биле вака дрски, безобѕирни и нетолерантни, во најмала рака неинтересни.

Да не зборам што advertising & sales wise, ова не верувам дека ќе ја продаде колата.

BabyPhat

Хит ми се патикиве, ептен! Се викаат Diva Queen, дизајн на Кимора Ли Симонс, а јас се уште немам кредитна картичка...